Η κυβέρνηση λέει ότι φέτος θα είναι «η δυσκολότερη σχολική χρονιά μεταπολεμικά». Πέρσι τέτοιες μέρες έλεγαν ότι «η χρονιά θα είναι η δυσκολότερη της Μεταπολίτευσης». Κάθε πέρσι και καλύτερα. Ποια είναι λοιπόν η πραγματικότητα που θα βρούμε μπροστά μας ; Απ΄ το «σχολείο χωρίς τοίχους» και το «μαθητή χωρίς τσάντα», που ευαγγελίζονταν το υπουργείο παιδείας, προχώρησε κι άλλο : Φέτος «ανακοίνωσαν» το ... σχολείο χωρίς δασκάλους και νηπιαγωγούς, χωρίς βιβλία, χωρίς χρηματοδότηση για τις ανάγκες λειτουργίας των σχολείων (πετρέλαιο, φως, νερό, αναλώσιμα υλικά κλπ).
Η φετινή χρονιά θα είναι πολύ δύσκολη καθώς η Κυβέρνηση, αφού έκλεισε 1000 σχολεία, αφού φόρτωσε τις τάξεις με πολλούς μαθητές, αφού άφησε τα σχολεία χωρίς εκπαιδευτικούς, «φρόντισε» να αφήσει τα παιδιά μας χωρίς το βασικό εργαλείο μάθησης, το βιβλίο. Για πρώτη φορά μετά την Κατοχή. Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία, αλλά προετοιμάζουν την αγορά βιβλίων από τους γονείς. Γι’ αυτό έχουν σταματήσει ουσιαστικά τη χρηματοδότηση των σχολείων και είναι σχεδόν αδύνατον να ανταποκριθούν οι αρμόδιες σχολικές επιτροπές στις στοιχειώδεις ανάγκες ηλεκτρικού ρεύματος, νερού και θέρμανσης, αλλά και χαρτιού ακόμη και κιμωλιών.
Την ίδια στιγμή το γυμνάσιο και το λύκειο ασφυκτιούν από την παπαγαλία και μια γνώση που μοιάζει περισσότερο με ασύνδετες πληροφορίες. Λειτουργούν σαν προθάλαμος του πανεπιστημίου αφήνοντας χωρίς ουσιαστικά εφόδια τους μαθητές. Οι επιλογές του υπουργείου παγιώνουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Σκοπός τους είναι ο νέος να ξέρει τα απαραίτητα (γραφή, ανάγνωση, λίγα αγγλικά, λίγο υπολογιστές) για τις δουλειές του ποδαριού που προσφέρει το Μνημόνιο ως προοπτική της νεολαίας. Την ίδια ώρα με αλλαγές κατεδαφίζει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο και φέρνει από την πόρτα την κατάργηση της σίτισης και της στέγασης των φοιτητών και από το παράθυρο τα δίδακτρα.
Αγαπητέ συμπολίτη και συμπολίτισσα
Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η εκπαιδευτική πολιτική της σημερινής Κυβέρνησης είναι δεμένη με ένα τμήμα με την εκπαιδευτική πολιτική της προηγούμενης καθώς έχουν την ίδια κατευθυντήρια γραμμή και ότι τα μέτρα και οι εκπαιδευτικές πολιτικές που «τρέχουν» σήμερα από το Υπουργείο Παιδείας είναι επιδιώξεις, κατευθύνσεις, προσδοκίες και όνειρα των στρατηγών του κεφαλαίου, του Ευρωπαϊκή Διευθυντηρίου, του ΟΟΣΑ, των δυο αστικών κομμάτων, πολλά χρόνια πριν από την κρίση. Αυτή η «ιερή συμμαχία» βρίσκει ευκαιρία τώρα να κάνει πραγματικότητα τα πιο νεοφιλελεύθερα όνειρά της τα οποία προβάλλει άλλοτε ως μέτρα σωτηρίας για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης και άλλοτε σαν συνέπεια της οικονομικής κρίσης.
Αγαπητέ συμπολίτη και συμπολίτισσα
Πρέπει οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές, οι σπουδαστές και φοιτητές, οι εργαζόμενοι να πάρουμε στα χέρια μας την υπόθεση της παιδείας. Μόνο εμείς μπορούμε να την υπερασπιστούμε κι όχι τα αδηφάγα συμφέροντα των τραπεζιτών που μας κυβερνάνε και των πολιτικών του ΔΝΤ, της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Η υπεράσπιση της παιδείας ως δημόσιου αγαθού και κοινωνικού δικαιώματος, δωρεάν για όλους περνά από την ανατροπή της πολιτική τους που μας οδηγεί στην εξαθλίωση και στη διάλυση όσων έχουμε χτίσει μέχρι τώρα με ιδρώτα και αίμα. Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε με τη συμπαράταξη όλων μας, σε ένα αρραγές μέτωπο εργασίας και εκπαίδευσης. Εκεί να συναντηθούμε μέσα από τους δρόμους του συλλογικού αγώνα, με τους συλλόγους γονέων, τα σωματεία και τους μαζικούς φορείς, το φοιτητικό και μαθητικό κίνημα, τις λαϊκές συνελεύσεις.
Ας τους σταματήσουμε. Το «Στέκι της Χαραυγής» σαλπίζει αυτό το μήνυμα προς όλους τους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, τους εργαζόμενους, όλο το λαό, με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Μιας χρονιάς που δε θα είναι καλή. Μιας χρονιάς που μπορεί να γίνει καλή μόνο «αν σηκωθούν κι οι πέτρες» για την υπεράσπιση του σχολείου, του εισοδήματος όλων μας, των δικαιωμάτων στη ζωή, τη δουλειά, την υγεία, τη μόρφωση, στον πολιτισμό.
Έλα μαζί μας να βρεθούμε ξανά, όλοι μαζί, οι συνοδοιπόροι του μεγάλου αγώνα, να συζητήσουμε και να χαράξουμε μαζί τα επόμενα βήματα. Ναι, η εποχή είναι πιο δύσκολη. Αλλά γι΄ αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας θα καθοριστεί από τις μάχες του σήμερα, πρέπει να βρούμε ξανά την ενότητα και την αγωνιστικότητά μας, να ξαναβρούμε το χαμόγελο και την αισιοδοξία, τον παλμό που έκανε τις κυβερνήσεις να τρίζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου